de bewoner aan het woord38 renda special 2011/1 een speciale douchekop. Als we dan toch gaan renoveren, wilden we een nieuwe. Dat kon voor iets meer geld." MoeizaaM In het begin van het proces verliep de communicatie met de woning- stichting stroef. Mede door de inzet van de wijkraad is dit later soepeler gegaan. "We hebben in het begin behoorlijk moeten onderhandelen om tot deze resultaten te komen. De woningstichting had er niet zo veel ervaring mee", vertelt Zalme, die secretaris is van de wijkraad. "De communicatie verliep vrij moeizaam. Zo had de woningstichting een contactpersoon, maar deze meneer was er niet op de momenten dat hij er moest zijn, en op het telefoonnummer was hij niet bereikbaar. Daar hebben we de woningstichting op aangesproken en het is verbeterd. Iedereen in de buurt vindt nu dat het resultaat er mag zijn." opleveringsfeest "De gemeente liet het Kernspark in de buurt jarenlang dichtgroeien. Er gebeurden vervelende dingen, met jongens met spuiten en dergelijke. Maar ook het park is drastisch aangepakt. We hebben eind vorig jaar een opleveringsfeest in datzelfde park gehouden. De gemeente, wijk- raad en woningstichting droegen bij. Je kunt het zien als een waardige afsluiting van de renovatie. Een feestelijke oplevering als beloning van de woningstichting voor de bewoners", besluit Zalme. een rijtje woningen van zes is sinds de renovatie aan de guido gezellestraat in de schrijversbuurt gekrompen tot vier eengezinswoningen. in een van de overgebleven woningen woont rob zalme, samen met zijn vrouw, al sinds 1973. in 2005 was hun woning aan de beurt voor een grondige renovatie. de bewoner aan het woord tekst janneke klunder foto saskia heister "Voor de renovatie zag de indeling van de woning er hetzelfde uit, maar er was geen isolatie. Er stond wel een warmteketel maar die gaf meer warmte af naar buiten dan naar binnen. Jaren was er niets gedaan aan de woningen; af en toe een likje verf maar meer niet," vertelt Zalme. Hij en zijn vrouw hebben de renovatie als ingrijpend ervaren. "Je moest je goederen bijeen pakken, je huis uit, in je huis kwamen looppaden en wij vertrokken naar een logeerwoning." Zeven weken verbleef het echt- paar in de winter van 2005 op anderhalve minuut lopen van hun woning. "Ik ging nog wel eens kijken. Dan liepen er zo veel mensen. Het leek een ongeorganiseerde chaos, maar iedereen wist natuurlijk wat ie deed. Ik dacht: `jeetje wat een puinbak hier', en ging snel terug naar de logeerwoning." vertrouwen Het verblijf in de logeerwoning is goed bevallen, zegt Zalme. "Je komt in een woning met vreemde meubels. Maar de woning was goed inge- richt. Alleen een tv en andere multimedia-apparatuur moest je zelf meenemen." Waarom het echtpaar niet in de woning is gebleven? "Het meubilair stond opgestapeld met plastic er overheen. Er liepen looppa- den tussendoor. Als ik dan 's avonds thuis zou komen en tv wilde kijken, zou ik alles van elkaar moeten halen. Onze buren zijn wel in de woning gebleven, zij wilden controle houden. Ik vind het een kwestie van vertrouwen." Meer groen De wijk was volgens Zalme sterk toe aan renovatie. "De wijk was in redelijke staat van verpaupering. Door sloop van een aantal woningen kwam er ruimte voor meer groen, dat is prettiger. Qua architectuur zijn er nu meer verschillende woningen, voorheen was alles hetzelfde. Alleen de gekleurde platen op de voorkant zorgden voor afwisseling. Nu is het geen eenheidsworst meer." Ook de keuze voor nieuwe mate- rialen en apparatuur is Zalme uitstekend bevallen. Er was ruime keuze voor bijvoorbeeld de keuken en de tegels in de badkamer. "Daar waren ze niet kinderachtig in. Als ik bepaalde verlangens had, kon dat. Zoals "De wijk is geen eenheids- worst meer" "Qua architectuur zijn er nu meer verschillende wonin- gen, voorheen was alles hetzelfde", vindt Rob Zalme.